Het was zo mooi, het idee van de welvaartstaat. En ook voor de mensen die uit het systeem vielen, werd er allerlei bedacht. Maar je moet wel eerst een ID hebben en een adres, want anders geraak je niet in dat systeem. Raad eens, velen vallen doorheen de mazen van het net, en zijn nergens welkom. 

Maar zieken, gehandicapten, werklozen en ouderen worden in een welvaartstaat opgevangen en/of begeleid, als ze wel nog in het maatschappelijk weefsel zitten. De overheid maakt dit mogelijk, met het geld van de belastingbetalende burgers. Toch mooi! Maar dan komt er eens een sterke economische crisis. En dan worden die subsidies teruggeschroefd, en die bedrijven uit de sociale economie worden dan meer dan ooit in de richting van regelrechte winstmodellen geduwd. Het gaat niet anders. Ze moeten rationaliseren, en sommige verworven opportuniteiten worden afgeschaft. 

Het leuke verdwijnt, niet alleen voor de cliënt maar ook voor het personeel. Het personeel, de behuizing, het verbruik, ja allerlei moet worden betaald, en de overheid trekt zich terug uit het verhaal. Het personeel wordt stilaan ouder, krijgt meer anciënniteit, en de cliënten en patiënten worden ook bij het ouder worden ook steeds afhankelijker en zorgbehoevender.

Ik pleit heel sterk voor ambulante begeleiding aan huis, toch zolang het gaat en veroorloofd is. Verzorgd worden in je eigen habitat, je eigen woning waarrond een heel netwerk hangt van sociale relaties, van gewoontes, geluiden, geuren en eigen onzichtbare gedragscodes. En de huisdieren waaraan die mensen zo gehecht zijn mag je ook niet vergeten. De ambulante helper past zich daaraan aan, maar die gaat hopelijk niet zo ver dat die je steeds maar (her)bevestigt in je patiëntenstatuut, omdat je nu eenmaal een label kreeg. Indien nog verbeterschap mogelijk is, dan moet die ambulante helper (volgens mij) niet alleen je assisteren en in die ellendige rol van zorgbehoevende proberen te houden, maar je ook helpen naar die verbeterde situatie. Of je de weg wijzen naar volledige onafhankelijkheid. Maar hoe doe je dat als het systeem je graag in het zorgsysteem wil houden, want je bent toch hun klant? Dus als economie en zorg worden vermengd. En indien je situatie enkel verslechteren kan, dan zal die helper je lijdensweg trachten te verzachten. 

Aan het willen zorgen voor de anderen, professioneel of vrijwillig, aan die noodzakelijke voorwaarde kan je de waarde van een maatschappij afmeten. Indien die voorwaarde eniet bestaat, dan is de maatschappij niet eens beschaafd te noemen, ook al reiken hun hoofdstedelijke wolkenkrabbers er tot aan de wolkenhemel.