Nooit eerder waren er zoveel communicatiemiddelen. Je hebt het emailverkeer, de contactpagina's op websites, je hebt de sociale media met chatfuncties, telefoon, skype, zoom... het houdt werkelijk niet op. Maar heb je het al eens geprobeerd om via een overheidswebsite of een website van een grote onderneming gewoon een vraag te stellen om een knelpunt op te lossen? Soms zoek je je onnozel naar het algemene telefoonnummer. Of je vindt het zelfs niet. Sommige websites zijn bijna doolhoven waarin je verdwaalt. Al dan niet opzettelijk zo gecreëerd. Nasty webmasters. 

Een oudere ex-collega zei me eens: 'Al wat je een week laat liggen op je bureau, en wat dan niet opnieuw aan je wordt voorgeschoteld, dat verdwijnt automatisch. Van die last ben je al verlost. De belangrijke zaken komen dan vanzelf bovendrijven. Neem het maar van mij aan.' Ik keek hem verwonderd aan. Een vreemde kijk op dienstverlening en klantvriendelijkheid??! Is dat nu dan ook de bedoeling? De onbereikbaarheid van sommige overheidsorganisaties en bedrijven, waar je niet eens contactpersonen kan vinden voor welbepaalde zaken? En dan zeg je uiteindelijk als je een opgever bent: 'Och... ik laat het maar zo.' Dus alle kleine en grote vraagjes die mensen met elkaar verbinden via een menselijke stem van een vriendelijk of zelfs een onvriendelijk persoon, ze worden nu automatisch en handig weggefilterd. Of je moet inloggen via je code en je wachtwoord, of via je ID of nog andere contactsleutels...(schreef je ze ook op?) en weer zeg je: 'Och... ik laat het nu maar zo, terwijl je weer met je vraag blijft zitten.' En dan die callcenters. Je denkt dat je terecht kwam bij bedrijf X, maar je krijgt een slecht sprekende maar supervriendelijke Indiër aan de lijn die van niets weet, maar toch doet alsof die voor de firma werkt. Onrechtstreeks is dat natuurlijk ook wel zo want de firma betaalt die Indiërs voor hun 'telefonisch opvangwerk'. Of het antwoordapparaat dat je eerst 5 minuten laat kiezen uit allerlei functies met bijhorende nummers, om dan uiteindelijk toch ergens de juiste telefoon te laten rinkelen. Ho ho ho. Kraai niet te vroeg victorie want het is nota bene een telefoon die vervolgens door niemand wordt opgenomen. Je voelt je wel gefopt, en je hebt ondertussen wel betaald voor het telefoontje want je hing een dikke drie minuten aan de lijn. Niemand lijkt nog voor niets zelf verantwoordelijk in dit paraplu-systeem. Nu ben ik zelf geen digibeet, maar je vraagt je toch af, hoe het nu zit met die mensen die geen PC of laptop hebben? Of diegenen die niet goed onderlegd zijn in het zoeken van hun weg via de online media? Zien zij het bos door de bomen nog of hebben zij ondertussen iemand in dienst die hun zaken waarneemt? Of ouderen die geen kinderen of mantelzorgers hebben die hen daarbij kunnen helpen? Die zijn gezien. 

Probeer zo maar eens naar je thuisbank te gaan en hen even een kleine vraag te stellen aan de bankier die je vroeger zo goed verder hielp. Dat gaat niet. Hij zit alleen in zijn bureautje, maar doet vanachter glas met handgebaren al teken dat je toch eerst moet bellen. Je moet eerst een afspraak maken, en dus enkele dagen wachten op (nu wel) een bijzonder vriendelijke ontvangst. 'Wat is je vraag mijnheer?' Snel een kaart omdat je kaart werd ingeslikt? Dat gaat wel niet. (Of toch niet in elke bank.) Of geef me dan nu wat cash geld. Nee, dat gaat niet, wij hebben geen cash meer in huis, zo zegt 'de bankier'. Dat gaat enkel via de automaat. Uiteindelijk word je toch geholpen door een tijdelijke vervangkaart. Via die vervangkaart nog wat dingen wijzigen op je online profiel? Dat gaat niet. Daarvoor heb je een echte kaart nodig... en die is nog niet geland in je brievenbus. Oeps, dat was die bankier vergeten te zeggen. 

Nooit eerder was de banksector en zelfs de hele maatschappij zo hermetisch gesloten dan nu. Spijts alle satellietverkeer, spijts je fiets, spijts je wandelbenen, spijts de 1000 nieuwe communicatiemiddelen, spijts het hele online-gebeuren en je smartphone- en internetverslaving. En spijts de vele mensen die niet mobiel meer zijn. Hoe sterker men het menselijke pad verlaat, hoe sterker de drang ooit gaat worden om ons weer op normale en menselijke manieren met elkaar te connecteren in deze rationeel overgeorganiseerde hermetisch gesloten maatschappij. Echt? Hoezo dan? Elke boemerang komt uiteindelijk toch terug of niet? Ken je het boek 'Het lof der zotheid' van Desiderius Erasmus nog? Indien hij nu in deze tijd weer incarneerde, mag hij gerust deel 2 schrijven en publiceren. Liefst in eigen beheer.